In de performance Poses(2011) laat de Spaanse kunstenares Yolanda Dominguez vrouwen overdreven poses aannemen, op een onhandige en oncomfortabele manier, op publieke plaatsen. Dit tot algemene consternatie van voorbijgangers. Hiermee creëert ze een snedige satire op de modefotografie.
Dominguez over "Poses":
"Poses" is een directe kritiek op de absurde en kunstmatige wereld van glamour en mode die tijdschriften presenteren. Met name het zeer vertekend beeld van vrouwen dat gegeven wordt door middel van modellen die geen écht vrouwen vertegenwoordigen en het vermijden van vrouwen die niet binnen hun beperkte parameters vallen.
Deze beelden zijn vrijwel de enige vrouwelijke referentie in de massamedia en ze hebben een grote invloed op zowel mannen als vrouwen bij het definiëren van hun rol in termen van gedrag en denkpatronen.
Door het aannemen van deze onmogelijke houdingen uit de modebladen, symbolisch voor deze groteske en onwerkelijke industrie, brengt een groep van échte vrouwen deze vormen over op dagelijkse scènes: de wachtrij bij een museum, de supermarkt of de bushalte. Dit brengt reacties teweeg bij de toeschouwers (die regelmatig blootgesteld worden aan deze beelden).
Het doel: duidelijk maken hoe belachelijk en soms schadelijk het kan zijn om de modellen te volgen die de glamourwereld ons oplegt.
Een 2-tal maanden geleden bezocht ik de tentoonstelling "Tomorrow Is The Question" in het Gentse SMAK en raakte ik gefascineerd door de ronduit schitterende 16MM filmexperimenten van Wilhelm Sasnal. Bovenstaand filmpje is een fragment van het werk Untitled door Sasnal dat ik maakte met mijn goedkope Nikon Coolpix S3000 point-and-shoot fotocamera.
In deze korte kunstfilm zie je een laptop met daarop een Youtube (?) filmpje van een live-optreden door Elvis Presley. De laptop roteert voortdurend terwijl de camera steeds dichter inzoomt. Het geheel krijgt hierdoor een bijzondere sfeer.
Wilhelm Sasnal (1972°, Tarnów) is een inmiddels prominent Poolse hedendaagse schilder en videokunstenaar. Zijn werk kenmerkt zich door een blik die zich zowel richt op het kleine, als op het grote: Sasnal schildert zowel communistische propagandaposters als foto's van popsterren of rollen plakband. Uit zijn werk spreekt een onderzoekende blik naar de veranderingen die plaatsvonden sinds de val van het communisme. Een aantal kunstcritici vergeleken hem reeds met de hedendaagse Roy Lichtenstein.
Via de blog van de The Frugal Filmmaker vond ik bovenstaande instructievideo voor het maken van een heel goedkope camera dolly.
De doe-het-zelf camera dolly is gemaakt van goedkope PVC buizen en gerecycleerde rolschaatswielen. Afgaande van de instructievideo duurt het niet lang om er een te maken en hoef je enkel over enkele (knutsel)basisvaardigheden te beschikken. De kostprijs van de zelfgemaakte dolly was minder dan $20.
Een camera dolly biedt heel wat interessante applicaties waardonder de mogelijkheid om je camera stil te houden terwijl je lage shots of een bewegend subject filmt. In het instructiefilmpje zie je alvast een aantal voorbeelden waardoor je misschien zint krijgt om zelf aan de slag te gaan.
De eerste film die gebruik maakte van "dolly shots" was de Italiaanse film "Cabiria" (1914), geregiseerd door filmpionier Giovanni Pastrone.
Vandaag viert de Google Doodle de 76e verjaardag van de Britse schrijver en illustrator (Charles) Roger Hargreaves (9 mei 1935 - 11 september 1988). Hargreaves is vooral bekend van de series Mr.Men en Little Miss, bestemd voor heel jonge kinderen. De boeken bevatten eenvoudige en grappige verhalen met kleurrijke illustraties behoren al meer dan 25 jaar tot de populaire cultuur. Wereldwijd werden er meer dan 85 miljoen exemplaren in meer dan 20 talen van verkocht.
Van zowel Mr. Men als Little Miss werden animatieseries samengesteld door de BBC. Hieronder kun je een aflevering van de "Mr. Men Show" zien met Mr. Tickle (met voice-over door de legendarische Arthur Lowe) in de hoofdrol:
Tijdens een van mijn bezoekjes aan de vele bookshops van Gent, en dan vooral deze in het bijzonder, stootte ik op het interessante boek "100 Video Artists", door David A. Ross en Christine Van Asshe, beiden gespecialiseerd in videokunst.
Videokunst is een medium dat ongeveer 50 jaar geleden ontstond en is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest karakteristieke, visuele kunsttalen van de 21ste eeuw. Het boek brengt honderd van de belangrijkste en meest innoverende, hedendaagse videokunstenaars van alle generaties samen, van pioniers tot jonge experimentele cineasten.
100 Video Artists werd samengesteld door en bevat essays van twee prominente specialisten van het medium. David A. Ross focust zich op de oorsprong van videokunst en bespreekt enkele vroege beoefenaars zoals de legendarische pioneer Nam June Paik. Christine Van Assche geeft in haar essay een uitgebreid overzicht van de hedendaagse videokunst en bespreekt nieuwe technieken en trends.
Het boek benadert videokunst op een internationaal niveau en bestaat exclusief uit videocreatie en gespecialiseerde kritiek. 100 videokunstenaars met 36 nationaliteiten en 85 auteurs uit 19 landen participeerden in dit onafhankelijk (boek)project en houden zich ver weg van de trends die gepresenteerd worden door musea, collecties en de markt.
100 Video Artists / David A. Ross en Christine Van Assche Exit Publicaciones, Madrid, 2010
De mini-documentaire Shinya Kimura (2010), geregisseerd door Henrik Hansen, met fotografie van Adam Richards en geproduceerd door RSA Films, geeft een kort, ingetogen en krachtig beeld van de bedenker en ontwerper van de zgn. "Zero class motorcycles".
Shinya Kimura groeide op met de geur van olie en staal en is altijd gefascineerd geweest door motorfietsen. In de documentaire heeft hij het over de beeldtaal die hem inspireert en de methodologie die hij hanteert bij het ontwerpen van zijn creaties. Kimura legt uit dat hij, net als een schrijver speelt met woorden, op vele manieren interageert met het staal om tot een tastbaar, fysiek resultaat te komen via zijn werkprocessen. Hij heeft geen vooropgezette bedoelingen met het materiaal, totdat hij wordt ondergedompeld in de actie van het creëren. Hoewel de motorfiets gebouwd en volledig gemonteerd is, is de motor niet compleet zonder het rijden, dus rijdt hij met elke creatie om lucht, grond, snelheid en machine te verbinden.
Shinya Kimura begon in 1992, een jaar voor hij de Zero Style ontwierp, een klein reparatieatelier dat hij "Chabo" noemde, wat voor hem "back to basics" betekende. In 2006 richtte hij zijn eigen workshop in Azusa, Californië, "Chabott Engineering". Kimura zet zijn exploratie van staal en machine verder met als doel "functionele kunst" te maken, volgens zijn eigen filosofie en esthetische waarden.
De documentaire was één van de vijf genomineerde films voor de Vimeo Award 2010.
Shinya Kimura (2010) - 2:45 - door Henrik Hansen en Adam Richards
Dot(2010) is een, letterlijk, piepklein stop-motion animatiefilmpje, geregisseerd door Ed Patterson en Will Studd van Sumo Science, gemaakt in de Britse studio van het bekende Aardman Animations (o.a. Wallace & Grommit).
De animatoren maakten met behulp van een 3D printer een vijftigtal versies van het 9mm kleine hoofdpersonnage omdat het figuurtje te klein was om te manipuleren of te buigen zoals bij andere stop-motion figuren. Elke versie werd met de hand beschilderd door grafici die een microscoop moesten hanteren. De kortfilm werd opgenomen met de 12 megapixel camera van een Nokia N8 smartphone. Dit cameraatje werd uitgerust met een "Cellscope" waarmee men er in slaagde om de avonturen van Dot in haar microscopische wereld vast te leggen in stop-motion. De kortfilm werd op verzoek van Nokia gemaakt om de het grote potentieel van de Cellscope in geneeskundige toepassingen in de Derde Wereld te vieren.
Scenario: De 9mm kleine Dot loopt in sneltempo doorheen haar steeds evoluerende microscopische wereld.
Dot (2010) - 01:37 - door Sumo Science
Bekijk hieronder ook zeker de fascinerende making of van Dot:
Op www.nokia.com/nseries kun je nog meer filmpjes bekijken die gemaakt werden met de N8 smartphone.
C'était un rendez-vous (1976) is een controversiële cultkortfilm van de Franse cineast Claude Lelouch. De kortfilm werd in één take opgenomen en is een goed voorbeeld van 'cinéma-vérité'. De lengte van de film was beperkt in lengte door de geringe capaciteit van de 300 meter lange 35mm filmpelicule en werd gefilmd met een (vermoedelijk) gyro-gestabiliseerde camera die was gemonteerd op de bumper van een Mercedes-Benz 450SEL 6.9. De geluidseffecten in de film waren echter niet de motorgeluiden van de Mercedes maar van de Ferrari 275GTB van Lelouch die nadien werden toegevoegd in post-production.
Scenario: De 8min. durende film toont een dolle rit doorheen Parijs om ca. 05u30 in augustus '76. Tijdens de duur van de film hoor je de geluiden van een motor met een hoog vermogen, het schakelen van versnellingen en gierende autobanden. De rit start in een tunnel van de Parijse Périphérique aan de Porte Dauphine, gevolgd door het rijden op de Avenue Foch. Bekende trekpleisters zoals de Arc de Triompje, de Opéra Garnier, de Champs-Élysées en de Place de la Concorde worden voorbij gescheurd. Er wordt langs voetgangers gereden, duiven die op de weg zitten worden opgeschrikt, verkeerslichten worden genegeerd, eenrichtingsstraten worden via de verkeerde kant binnengereden, er wordt op beide rijstroken gereden, een vuilniswagen wordt ontweken via het voetpad en nog meer van dat leuks... De auto zelf is nooit zichtbaar en de camera lijkt op de voorste bumper gemonteerd te zijn. De film eindigt met het parkeren van de auto bij een voetpad op Montmartre, de bestuurder stapt uit en omhelst een jonge, blonde vrouw, klokken luiden met op de achtergrond een beroemd zicht op Parijs.
Omwille van de controversiële inhoud, Lelouche had géén toestemming gekregen om de straten van Parijs af te zetten, circuleren heel wat geruchten en veronderstellingen over zowel de productie als de eerste vertoning van de kortfilm. Toen de film werd uitgebracht wist bvb. niemand wie precies de bestuurder van de auto was. Een naamloze F1 racer, een taxichauffeur of Lelouche zelf? Lelouch zelf was ook bang om wat extra controverse te verspreiden en beweerde dat de auto topsnelheden tussen 230-240 km/u behaalde. Een bewering die echter later ontkracht werd door diverse onafhankelijke grouperingen die beweerden dat de auto nooit meer dan 140km/u reed. Het grootste gerucht echter was dat, omwille van de illegale inhoud van de kortfilm, de regisseur gearresteerd werd tijdens de eerste vertoning van de kortfilm.
Hoedanook, een sterk staaltje cultcinema dat nog maar enkele jaren geleden werd uitgebracht op DVD.
C'était un rendez-vous (1976) - 08:40 - door Claude Lelouch
Konstantin Bronzit(°1965, Leningrad) is een Russische animator en regisseur van animatiefilms. Hij stuurde aan het Repin Institute of Fine Art, de V. Mukhina Leningrad Higher Art and Industrial Academy en volgde ook scenario en regie bij de beroemde Russische animator Fyodor Khitruk.
Van 1993 tot 1995 werkte hij als scenarist en regisseur voor Pilot, een animatiestudio in Moskou, waar hij verschillende korte animatiefilms maakte. In 1999 finaliseerde hij zijn kortfilm At the Ends of the Earth die uiteindelijk bijna 70 prijzen won op verschillende internationale filmfestivals.
Sinds 1999 werkt hij bij de Melnitsa Animation Studio als art director voor diverse projecten zoals Adventures in Emerald City(1999-2000), Little Longnose(2003) en het succesvolle 3-delige Alosha(2004). Zijn recentste kortfilm is Lavatory Lovestory(2007) die een award voor het beste scenario verkreeg op het 12de Open Russian Festival of Animated Film en genomineerd werd voor een Academy Award voor de beste korte animatiefilm.
Scenario:
Een dag in het leven van een familie die op de top van een heuvel wonen. Op het uiterste topje welteverstaan. Het kleine huisje waarin iedereen woont, leunt gevaarlijk naar elke kant van de heuvel van zodra er huisdieren, bezoekers, familie of voertuigen binnenkomen. De bewoners blijven hierbij echter opmerkelijk stoïcijns, zelfs vrolijk, terwijl het gewone leven zich verderzet alsof er niets aan de hand is.
At the Ends of the Earth (1999) - 07:49 - door Konstantin Bronzit
De 4e editie van het Belgische Offscreen filmfestival gaat van 9 t.e.m. 27 februari door op 7 verschillende locaties, in Brussel (Bozar, Cinema Nova, Cinematek en Cinema Rits), Antwerpen (Cinema Zuid), Kortrijk (Budascoop) en Amsterdam (Melkweg Cinema). Het festival is inmiddels uitgegroeid tot een van dé jaarlijkse rendez-vous voor liefhebbers van onalledaagse en ongewone cinema. Dit "alternatieve" filmfestival, een samenwerking tussen vzw Marcel, Cinematek, Cinema Nova, Bozar en Cinema Rits, besteedt ruime aandacht aan ongewone en originele films.
Dit jaar belooft het festival o.a. "een reis naar de diepste uithoeken van de ruimte in het gezelschap van bontgekleurde Oost-Duitsers, bloedmooie androïdes, verdwaalde Moskovieten en ... David Hasselhoff; een landing op de planeet Hellman waar cowboys en vechthanen je met existentiële vragen en motorblokken om de oren slaan, terwijl vanop een kleine maan - is het wel een maan? - een groepje ninja’s je bespieden, verstopt in een krater; een tweekoppig ruimtewezen met een serieuze persoonlijkheidsstoornis en last but not least een rubberen autoband in een baan om een rode reus".
Verder komt levende legende Monte Hellman zijn nieuwste film voorstellen, en zal hij ook persoonlijk aanwezig zijn bij de vertoning van enkele van zijn vroegere meesterwerken. Starcrash-regisseur Luigi Cozzi vergezelt je naar de planeet Hasselhoff en gerenommeerd filmexpert Tony Rayns komt enkele oldschool kungfu-films van de Shaw Brothers inleiden. Eigenzinnig genie Phil Mulloy animeert het publiek tijdens het openingsweekend en ook aankomend Brits talent Simon Rumley zal er dan bij zijn om een woordje uitleg te geven bij zijn nieuwste film. En niet te vergeten ook het bezoek van een hoge buitenaardse gast: de "Man from Uranus".
Op 9 februari opent het festival met de vertoning van de film Rubber(2010) door de Franse regisseur Quentin Dupieux, wellicht beter gekend als "Mr. Oizo". Rubber is een surrealistische en absurde film met als hoofdpersonnage een psychopatische autoband die door de woestijn rolt en alles opblaast dat op zijn weg komt door zijn telekinetische krachten.
Bekijk hieronder de trailer van Rubber:
De film wordt op 12 februari nog een 2e keer vertoond, gevolgd door Steak(2007) ook een opmerkelijke film door Quentin Dupieux. De film kan misschien het best omschreven worden als een hilarische mix tussen "A Clockwork Orange" en "Happy Days".
Als ik via dit blogje eens mag gewagen van een culturele (?) aanrader dan zou ik een bezoek aan Museum M voorstellen. Tot 20 maart loopt er namelijk een tentoonstelling van niemand minder dan de Britse tekenaar/beeldhouwer/fotograaf/animatiefilmmaker David Shrigley.
In bovenstaande video zie je de beste man in actie bij het geven van zijn, wat mij betreft heel inspirerende, lezing op Offset 2009. In de presentatie belicht Shrigley zijn grafisch werk, inspiratiebronnen, werkmethoden, zijn fascinatie voor kaarten en schema's en... zijn collectie linialen. Het stukje over zijn sterrenbeeld (Maagd) klonk me overigens erg bekend in de oren...
David Shrigley (°1968) studeerde achtereenvolgens Art & Design aan de Leicester Polytechnic en Environmental Art aan Glasgow School of Art. Sinds zijn afstuderen in 1991 stelt hij wereldwijd tentoon. Shrigley is het meest bekend voor zijn tekeningen en cartoons die hij zowel in postkaartboekjes als in boekvorm publiceert maar produceert daarnaast nog een enorme hoeveelheid sculpturen, fotografisch werk en animatiefilms.
Het vertrekpunt voor zijn werk is het dagelijks leven in al zijn bizarre vormen en vreemde gedaanten, waarbij de absurditeit steeds voorop staat, vaak met een scherp kantje of een dubbele bodem. Shrigley toont zijn persoonlijke humor via vlakke uitbeeldingen van het onbeduidende, het vruchteloze en het bizarre, hoewel hij toegeeft dat hij meer houdt van gewelddadige of meer verontrustendere onderwerpen. Zijn werk bevat ook twee kenmerken die dikwijls voorkomen in zgn. "outsiderkunst", nl. een oneven oogpunt en (in sommige werken) een bewust beperkt gehouden techniek.
Grafisch is zijn werk vaak zwak en zeer ruw, aantekeningen zijn dikwijls slecht uitgevoerd doorkruist. In authentieke outsider art heeft de kunstenaar geen andere keuze dan te werken op zijn of haar eigen manier manier, zelfs als dat werk onconventioneel is qua inhoud en onhandig is uitgevoerd.
De animatiefilm The Door(2007), een werk op vraag van de Frieze Art Fair, kun je zijn typerende humor en grafische stijl, letterlijk, in beweging zien:
David Shrigley - Offset 2009 (2009) - 44:34 - door Offset The Door (2007) - 3:07 - door David Shrigley
Krachtig en mooi, deze opname van de pianist Rene Helsdingen, pianist van het MP3Trio. De combinatie van jazzmuziek, close-ups en stills brengt een sfeervol geheel dat helemaal af is.
Het mp3trio bestaat uit contrabas, slagwerk en piano, soms speelt de piano alleen. Het laat de muziek voor zich spreken en maakt geen namen, geen biografie of profiel bekend. Of zoals ze het op hun site zetten: "no names - no profiles - no bios - just a band".
Intro l'Eau / Intro Water (2010) - 2:00 - muziek door René Helsdingen
De kortfilm Pixels(2010) door de Franse grafisch ontwerper en regisseur Patrick Jean, en een productie van One More Production, maakt begin 2011 nog steeds furore op filmfestivals en wordt nog steeds opgepikt op nieuwssites en blogs (net als deze). Vooral de retrogamer in mij is onder de indruk van dit 8-bit visueel spektakel.
Patrick Jean studeerde in 2002 af aan het Franse Supinfocom(Ecole Supérieure d'Informatique de Communication) en werkte bij Buf Company als 2D en 3Dals grafisch ontwerper. Daarna werkte hij vooral aan titelsequenties voor televisie waar hij een voorkeur voor regie ontwikkelde. Na de creatie van zijn eerst kortfilm Theo(2007), volgde Pixels een paar jaar later, gebaseerd op de videospellen die hij speelde tijdens zijn jeugd.
Pixels werd meer dan een miljoen keer bekeken de eerste 24u na de online release en won verschillende prijzen op internationale festivals.
Scenario:
In Pixels worden New York en nadien gans de wereld, binnengevallen door vreemde maar toch heel herkenbare 8-bit wezens.
In dit interview met Michael Dudok de Wit, in 2006 uitgezonden op Arte in de reeks Court-Circuit, bespreekt de kunstenaar de poëtische animatiefilms die hij maakte en gaat hij dieper in op de manier waarop hij te werk gaat, wat hem inspireert en welke thema's belangrijk zijn voor hem.
Michael Dudok de Wit (°1953) is een Nederlandse animator, filmregisseur en illustrator. Hij leerde etsen aan de kunstacademie in Genève en studeerde nadien aan de West Surrey College of Art and Design in Farnham. In 1978 studeerde hij af met zijn eerste animatiefilm The Interview.
Na een jaar freelance werk in Barcelona vestigde hij zich in Londen. Daar regisseerde en animeerde hij verschillende reclamefilmpjes waarmee hij prijzen won. In 1992 maakte hij zijn eerste korte animatiefilm, Tom Sweep, in 1994 gevolgd door de bekende korte animatiefilm The Monk and the Fish, die werd genomineerd voor een Oscar. In 2000 maakte hij de succesvolle animatiefilm Father and Daughter, waarmee hij een Oscar won voor beste korte animatiefilm. Michael Dudok de Wit illustreert ook kinderboeken. Zo verscheen in 2002 zijn succesvolle film Vader en dochter in boekvorm. Daarnaast geeft hij ook les in animatie in kunstacademies in verschillende landen.
De recentste animatiefilm van Michael Dudok de Wit is The Aroma of Tea(2006) en kun je hieronder bekijken:
Interview met Michael Dudok de Wit(2006) - 10:09 - Court-Circuit, Arte
The Aroma of Tea (2006) - 3:22 - door Michael Dudok de Wit
Fire with Fire(2010) is een controversiële videoinstallatie van de Canadese beeldende kunstenares Isabelle Hayeur. De installatie bestaat uit een video loop van 15 min. die een brand simuleert. Drie projectoren werden opgesteld in een gebouw van vier etages in het downtown eastside buurt vanVancouver en projecteren continu het zeer realistische beeldmateriaal.
Hayeur plaatste haar projectie in een gebouw in de oudste en meest verwaarloosde buurt van de stad, een gebied waar al vele jaren problemen zijn rond dakloosheid, drugsgebruik, prostitutie en geweld. Fire with Fire brengt de historiek van verval van het gebied onder de aandacht en doet terugdenken aan de destructieve gevolgen van de Great Vancouver Fire in 1886.
De videoinstallatie werd gedurende de Olympische Spelen van Vancouver, ter gelegenheid van het Bright Lights Festival, geprojecteerd.
Fire with Fire (2010) - 3:04 - door Isabelle Hayeur
Happy Hour(2010) is een kortfilm van Benjamin Villeda, een Mexicaans-Amerikaanse regisseur die in New York woont. Na zijn studies in de communicatie aan de universiteit van Iberoamericana volgde hij een studieprogramma van een jaar aan de New York Film Academy en richtte hij samen met mede-cineasten Heather Black en Don Gerardo Frasco het freelance collectief Kaleido Works op in New York.
Villeda omschrijft zichzelf als een "onderzoeker van de navelstreng tussen publiek en het opgelegde beeld" en "een ware gelovige van het niet-passieve publiek".
Scenario: In deze zwart-wit kortfilm wordt een portret geschetst van Utah, een barman die het makkelijker heeft om zijn taak uit te voeren dan om te gaan met zijn vrije tijd en zijn moeizame, onbeduidende bestaan. Door alle energie rondom hem, de druk en het snelle voorbijgaan van de tijd restten hem nauwelijks nog wensen die hij kan vervullen. Doorheen deze valse documentaire horen we de zelfbewuste monoloog van het hoofdpersonage en krijgen we het vermoeden dat het gezicht aan de andere kant van de bar meer lijkt op het onze dan we dachten...
Ideaal om dit nieuwe jaar te beginnen! M'n nieuwe aanwinst: een Sanyo Xacti VPC-HD2000. Een, wat mij betreft, erg goed, polyvalent camcordertje dat in staat is HD beeldmateriaal aan 60 progressive fps te schieten.
De "handige" pistoolgreep, opname op SDH-kaart, de mogelijkheid om het toestel uit te rusten met extra lenzen (en een aantal positieve reviews) trokken me over de streep.
En nu nog onderstaande gimmick erbij en dan heb ik een échte "steady-cam":
Nikon lanceerde een tijdje terug het Nikon Film Festival om hun recentste camera, de DSLR Nikon D7000, te promoten. Het bedrijf roept amateurfilmers op om werk in te zenden die een visie geven op een (anti-) held onder het motto "Je suis un héro, en moins de 140 secondes". Voorwaarden zijn dat de maker(s) van de film Europese burgers zijn, het filmpje moet in HD (hoge definitie) gefilmd zijn en moet tussen de 30 en 140 seconden lang zijn. Je kan nog tot 15 januari je filmpje inzenden (oké ik ben er laat mee!).
De inzendingen kunnen rechtsreeks bekeken worden op de website van het Nikon Film Festival. Bezoekers van de site kunnen 1 stem uitbrengen per dag, per filmpje. Op dit moment tel ik al zo'n 300 inzendingen, best de moeite waard dus om je kans te wagen. De juryprijs bestaat uit €7000 en een Nikon D7000 cinema kit, de publiekprijs bestaat uit €3000 en een Nikon D7000. Voorzitter van de jury is de Franse regisseur François Ozon.
The Brick Thief (2011) is een stop-motion kortfilm geproduceerd door het agentschap Pereira & O'Dell voor LEGO. De kortfilm is het indrukwekkende vervolg op het veelbekeken 'CL!CK' dat vorig jaar werd gemaakt.
Scenario:
In deze betoverende, surrealistische kortfilm zien we een besnorde uitvinder en dief die Legoblokjes steelt (nu weet je hoe en aan wie je die kwijtraakt) en ontdekt hoe creatief en inventief je kunt zijn met de wereldberoemde blokjes.
De documentaire American Movie(1999), door Chris Smith, toont de moeilijke en soms tragikomische weg die amateur-regisseur Marc Borchardt aflegt van script tot premiere van zijn independent thriller 'Coven'. Smith volgde Borchardt over een periode van drie jaar, waarbij deze laatste met vallen en opstaan zijn no-budget film van de grond probeert te krijgen.
Synopsis:
Het is 1996 en Marc Borchardt, een working class hero, tracht zijn Amerikaanse droom te realiseren: films regisseren. Maar hij is ook een werkloze en schuldenberg torsende bijna-alcoholicus die bij z'n ouders inwoont. Daarnaast dreigt hij nog eens het hoederecht te verliezen over z'n drie kinderen aan zijn ex-vriendin. Hij gaat zijn uitdagingen en tegenslagen echter te lijf, vast van plan om meer uit zijn leven halen.
In een poging om zijn amateurfilmcarriere op de rails te krijgen, herstart Mark de productie van 'Northwestern', een langspeelfilm waar hij al meer dan een decennium aan het werken is. Hij slaagt er in om enige interesse op te wekken bij een groep amateuracteurs maar na de vierde productievergadering daagt bijna niemand meer op. Mark komt tot het bittere besef dat hij niet over de middelen beschikt om Northwesteren ooit verder dan pre-production te brengen.
Om aandacht en financiële middelen te verkijgen om Northwestern te maken, beslist Mark om het werk te hervatten aan Coven, een korte horrorfilm die hij in 1994 begon te filmen in 16mm. Hiervoor krijgt hij middelen van zijn rijke oom Bill, een wijze maar seniel wordende 82-jarige man die in een vervallen trailer woont (hoewel hij bijna $300,000 op de bank staan heeft). Bill aarzelt maar investeert dan toch in Coven met als doel 3000 VHS tapes van de film te verkopen om genoeg kapitaal te verwerven om Northwestern te financieren.
Mark hervat het filmen van Coven maar ondervindt heel wat moeilijkheden. Hoewel hij een harde werker is en goed ingelicht is over film maken, is hij ook slecht in planning en regie. Daarnaast bestaat zijn productieteam uit vrienden en buren die totaal incompetent zijn om de taken uit te voeren die hen zijn toegewezen. Het enige deskundige lid van de filmcrew is Mike Shanck, de beste vriend van Mike Borchardt, een herstellende alcoholicus en ex-drugsverslaafde, die verantwoordelijk is voor het geluid van Coven.
Doorheen de ups and downs van de filmproductie moet Mark opboksen tegen het scepticisme van zijn omgeving, zijn twijfels, faalangst en zijn eigen alcoholisme. Maar ondanks alles zet hij door. In 1997 slaagt hij er in om de productie van Coven eindelijk te finaliseren en zijn film gaat in premiere in een lokale cinemazaal.
Het inspirerende (en hoopgevende) American Movie kun je op 15 januari a.s. op het grote scherm zien in het enige filmhuis dat Kortrijk rijk is: de Budascoop.
American Movie (1999) - 107min. - door Chris Smith
De korte animatiefilm Les épinettes noires(2009) werd gerealiseerd door de Canadese illustrator en animator Guillaume Pelletier. Na zijn studies in de animatiekunst en diverse korte, onafhankelijke animatiefilmpjes, waaronder Le Voleur, studeerde hij grafische kunsten in Salzburg en Warschau. Momenteel woont en werkt hij in Montreal en maakt hij o.a. deel uit van het Collectif La Champlure.
Een héél tof Brits non-profit eco-project: The Sol Cinema is de kleinste (en groenste) cinema ter wereld en gebruikt enkel zonne-energie voor het projecteren van allerlei films, muziekclips en kortfilms met ecologie als thema. In het cinemazaaltje is plaats voorzien voor acht personen. De energiezuinige LED-projector kan dag en nacht films projecteren dankzij de lithiumbatterijen die de zonne-energie stockeren.
In de kortfilm Idiot with a Tripod(2010) documenteerde Jamie Stuart de sneeuwstorm van 26 december 2010 in Astoria, Queens, via een montage van snelle, statische en dynamische shots, gemaakt met zijn Canon 7D (fototoestel) en Final Cut Pro. Stuart inspireerde zich hierbij op Man with a camera(1929), Dziga Vertov's visionaire experiment dat ik in een vorig blogbericht belichtte.
Afgaand op het filmtechnische aspect en de cinematografie, merk je dat de regisseur exact wist wat hij deed en op welke manier, met Vertov's klassieker steeds in gedachten. Stuart filmde en monteerde het geheel in ongeveer twee dagen, wat indrukwekkend is gezien de barre omstandigheden en de at random vormelijke en inhoudelijke benadering. De kortfilm werd ook bijna niet gerealiseerd volgens de regisseur: "The funny thing is, for the first part of the shoot I felt early uninspired and almost stopped. But I kept going. And it ultimately turned out really nice." De nadruk op "keep going" dus.
Idiot with a Tripod is momenteel een hot item op diverse filmsites en blogs, ik doe er hierbij nog een bescheiden schepje bovenop. Erg knap en inspirerend!
Man with a camera(1929), ook 'The Man with the Movie Camera', 'The Man with a Camera' of 'Living Russia' genoemd, is een documentaire door de Russische visionair en experimentalist Dziga Vertov en werd geëditeerd door zijn echtgenote Elizaveta Svilova.
De documentaire heeft geen scenario of acteurs en toont het dagelijks leven, van zonsopgang tot zonsondergang, van Sovjetburgers in Moskou, Kiev en Odessa. Man with a camera is in feite een gedurfd, cinematografisch experiment waarin een man met een camera doorheen drie steden rijdt of wandelt en het dagelijks leven filmt op allerlei manieren en invalshoeken.
Vertov maakte met zijn film een belangrijk stuk filmgeschiedenis door zijn gebruik van een grote variatie aan cinematische technieken zoals overlappingen, terugloop, een gevarieerd montageritme, split screens, fast/slow/stop motion, jump cuts, dubbele belichting, etc...
De films van Vertov werden in zijn tijd, de opkomst en uitbouw van het communisme, als te intellectueel en te complex bestempeld. De visionair had hier onderstaand antwoord op:
"Our eyes see very little and very badly – so people dreamed up the microscope to let them see invisible phenomena; they invented the telescope…now they have perfected the cinecamera to penetrate more deeply into he visible world, to explore and record visual phenomena so that what is happening now, which will have to be taken account of in the future, is not forgotten."
(Dziga Vertov)
In het uitstekende essay van Winnie de Keizer worden Man with a camera, de figuur Dziga Vertov en ook de filmtheoretische concepten uit zijn tijd op een diepgaande manier onderzocht. Het essay is online beschikbaar.
